چطور اینجا را به خرابه تبدیل کنیم؟

روزی روزگاری در سرزمین چین سه دوست که آوازه ی مدرسه کاراته بالای تپه را شنیده بودند برای دیدن مدرسه به بالای تپه رفتند.
هنگامی که به بالای تپه رسیدند دیدند مدرسه به خرابه ای تبدیل شده و هیچکسی در آنجا نیست. هریک سعی کرد حدس بزند علت مخروبه شدن مدرسه چه بود.

یکی گفت حتما دانشجویان جدید دیگر ثبت نام نکرده اند، با نداشتن دانشجو مجبور شده اند مدرسه را تعطیل کنند.
یکی دیگر گفت حتما استاد پیر شده و هیچکسی نبوده که جانشین وی بشه، با نداشتن استاد، دانشجویان جدید نیز در مدرسه ثبت نام نکرده، مدرسه را تعطیل کرده اند و حال به مخروبه تبدیل شده.

نفر سوم گفت نه من فکر می کنم به خاطر این باشه که مدرسه را تعمیر نکرده اند و به همین علت است که به مخروبه تبدیل شده.

اولی می گوید ممکن است هیچوقت نفهمیم علت واقعی آن چی بوده که اینجا به یک مخروبه تبدیل شده ولی یک چیز مشخص است و آن اینکه این مدرسه شهرت زیادی داشته و این به عهده ماست که بار دیگر آن را به دوران شکوفایی که داشته است برسانیم.
اولی می گوید موافقم، ببینیم هریک از ما چه کاری می توانیم انجام دهیم. من خیلی خوب کاراته بلدم و می توانم معلم کاراته بشوم.

دومی می گوید من اشخاص زیادی را می شناسم و می توانم دانشجویان جدید برای ثبت نام پیدا کنم.
سومی می گوید من هم می توانم کارهای اداری مدرسه را انجام دهم.

سه نفر توافق کردند تا با کمک یکدیگر مدرسه را تعمیر کنند و وظایف مدرسه را به عهده بگیرند. پس از تعمیر مدرسه با کمک یکدیگر، دانشجویان شروع به ثبت نام کردند و پس از مدت کوتاهی به مدرسه خیلی موفقی تبدیل شد.

یک شب سه نفری چند تا شیشه شراب گرفتند تا با هم نوشیده و موفقیت خودشان را جشن بگیرند. در حال مستی یکی از آنها گفت من هیچوقت فکر نمی کردم اینقدر موفق بشیم. فکر می کنید علت موفقیت ما در چی بوده؟

نفری که کاراته درس می داد می گوید اینکه معلومه، به خاطر درس دادن من است. من طوری درس می دهم که محصلین زود یاد می گیرند.
نفری که مدیریت آنجا را به عهده گرفته بود می گوید نه! تو کاملاً اشتباه می کنی. موفقیت ما به خاطر این است که من مدرسه را اداره می کنم، نه به خاطر درس دادن تو.
نفری که مسئول پیدا کردن دانشجویان جدید بود می گوید هردوی شما اشتباه می کنید. همه موفقیت ما به خاطر این است که من توانسته ام دانشجویان جدید پیدا کنم.

برخورد آنها روزهای بعد نیز ادامه یافت و دانشجویان با دیدن این تضاد در محیط مدرسه، یکی پس از دیگری مدرسه را ترک نمودند.

آنها یک روز متوجه شدند که هیچ دانشجویی در مدرسه ندارند. قبل از اینکه هرکدام به راه خودشان بروند بر سر یک موضوع به توافق رسیدند و آن این بود که علت شکست آنها به خاطر عدم مهارت معلم، عدم قادر بودن به اداره مدرسه و پیدا کردن دانشجویان جدید نبود، بلکه علت شکست آنها به دلیل عدم هماهنگی و همکاری مناسب بین آنها بود.