فکرهای بزرگ برای مردمان بزرگ خنده دار نیست
تصور کنید در کمال یکرنگی به چند نفر از دوستان خود که آدم هایی معمولی هستند بگویید:
«می خواهم روزی معاون مدیر کل این شرکت بشوم.»
چه اتفاقی می افتد؟ ممکن است دوستانتان فکر کنند که دارید شوخی می کنید، ولی اگر قرار باشد قضیه را جدی بگیرند، به احتمال زیاد خواهند گفت:
«تو که چیزی سرت نمی شود! هنوز خیلی چیزها باید یاد بگیری.»
ممکن است پشت سرتان هم بگویند: «طرف یک تخته اش کم است.»
حالا تصور کنید که همین مطلب را در کمال صداقت به مدیر کل شرکت تان بگویید. چه واکنشی نشان می دهد؟ یک چیز مسلم است: او نمی خندد. خیلی جدی نگاهتان می کند و از خودش می پرسد: «آیا واقعاً چنین فکری به سر این آدم زده؟»
تکرار می کنم، نمی خندد؛ زیرا فکرهای بزرگ برای مردان بزرگ خنده دار نیست.
یا فرض کنید به یک عده آدم های معمولی بگویید که خیال دارید یک خانه پانصد هزار دلاری بخرید و آنها هم چون فکر می کنند چنین چیزی غیرممکن است، احتمالاً به شما بخندند. ولی اگر نقشه تان را به آدمی که در یک خانه ی پنجاه هزار دلاری زندگی می کند بگویید، او هیچوقت تعجب نمی کند. او می داند که چنین چیزی غیرممکن نیست؛ زیرا خودش به آن رسیده است.
یادتان باشد مردمی که برایتان آیه ی رأس می خوانند، خودشان تقریباً همیشه افراد نامؤفقی هستند، آنها از لحاظ کارایی بسیار معمولی اند یا در سطح پایینی قرار دارند. نظرات این افراد مانند سم است. در برابر مردمی که می خواهند شما را در مورد عدم توانایی تان مجاب کنند، موضع دفاعی بگیرید. نصیحت های منفی آنان را فقط به عنوان رجزخوانی هایی که فی نفسه اثبات کننده ی مؤفقیت شماست، تلقی کنید.
فوق العاده مراقب این مسئله باشید: اجازه ندهید که مردم منفی باف نقشه ای را که برای کسب مؤفقیت در سر دارید نابود کنند. منفی ها همه جا حضور دارند و به نظر می رسد که از بی اثر کردن اقدامات مثبت دیگران خوشحال می شوند.
