بازدید: 495

مردم در مورد شما چه فکری می کنند؟

در تحقیقی آمده بود که در خاکسپاری هر آدمی که زندگی طولانی به عنوان یک شهروند، دوست یا انسان خوب داشته، به طور متوسط، فقط ده نفر آن قدر به او اهمیت می دهند که برای اش گریه کنند.

یعنی کل عمرمان را کار می کنیم و جان می کَنیم تا خوب باشیم و باعث خوشحالی و لذت بقیه شویم تا دست آخر فقط ده نفر آن قدر به ما اهمیت بدهند تا برایمان اشک بریزند.

البته یک نکته ی مهم را نباید فراموش کنیم که عامل اولی که تعیین می کند چند نفر در محل خاکسپاری تان حاضر می شوند…

آب و هوا است!

بله، یعنی اگر در روزی که بدن تان جزئی از زمین می شود، باران ببارد، بیش از پنجاه درصد از آنهایی که قرار بود به مراسم شما بیایند، مستقیم می روند به مهمانی های شان می رسند.

این را هم بخوانید: مقاله در مذاکره، دیگران را با اثر «عمل متقابل» ترغیب کنید

واقعاً ترسناک است.

مهم نیست چطور زندگی کرده ایم، چقدر بخشیده ایم، دوست داشته ایم، چقدر خوب زندگی کرده ایم، آب و هوا تعیین می کند که چند نفر در آخرین لحظاتی که بیرون از زمین هستید، بالای سرتان می آیند.

با این وجود اکثر ما دائم به طرز فکر مردم درباره ی خودمان فکر می کنیم و کنترل احساسات نداریم. کنترل احساسات یعنی ببینید نظرات بقیه چقدر برای تان مهم است. در بیشتر مواقع، کنترل احساسات یعنی آن نظرات مهم نیستند.

کنترل احساسات، فوری باعث از بین رفتن اضطراب، نگرانی و ترس می شود. از نظر احساسی رهایی بخش است، ولی اثرش روی کسب و کارتان حتی از این هم عمیق تر است. راحت تر تصمیم های بهتری می گیرید و شفافیت جدیدی را کشف می کنید.

کنترل احساسات را می توان طوری دیگر توضیح داد و اسم آن را قانون 18-40-65 می گویند.

قانون 18-40-65:

وقتی هجده ساله هستیم، در مورد طرز فکر مردم نسبت به خودمان بیش از حد نگرانیم. به نظرت فکر می کند من بامزه ام؟ مرا دوست دارند؟ فلانی از دست ام عصبانی است؟ پشت سرم شایعه درست کرده اند؟

این را هم بخوانید: مقاله 5 اشتباهی که باعث ایجاد روحیه منفی می شود

بعد، وقتی می رسیم به چهل سالگی، دیگر نگران شایعه ها و نظرهای بقیه نیستیم. در نهایت از نگرانی درباره ی طرز فکر مردم نسبت به خودمان دست می کشیم.

ولی وقتی به شصت و پنج سالگی می رسیم تازه می فهمیم این مدت هیچکس واقعاً به ما فکر نمی کرده است.

بیایید با واقعیت روبه رو شویم؛ مردم، اغلب مواقع به شما فکر نمی کنند؛ اگر هم به شما فکر کنند به این فکر می کنند که شما در مورد آنها چه فکر می کنید.

نباید تا ۶۵ سالگی منتظر باشید که متوجه این موضوع شوید. وقت زیادی از زندگی های مان را صرف نگرانی در مورد ردشدن از طرف بقیه می کنیم. در این دام نیفتید. احساساتتان را کنترل کنید. نگذارید ادم هایی که در زندگی تان مهم نیستند، مهم شوند.