مسئولیت پذیری 100 درصدی – دارن هاردی

صبح بخیر. یاد داستانی افتادم که در کتاب اثر مرکب هم گفته بودم. در مورد اینکه چطور حدود یک دهه قبل از من خواسته شد تا در یک استارتاپ جدید شریک بشوم.

من مبلغ زیادی را در آن سرمایه گذاری کردم و نزدیک 2 سال و نیم به طور خستگی ناپذیر روی آن کار کردم. بعد فهمیدم که شریک من با مدیریت اشتباهش تمام پول را به فنا داده است.

تقریباً حدود نیم میلیون دلار پول از دست دادم، به علاوه 2 سال از زندگی ام را. من مدرکی داشتم که می توانستم از او شکایت کنم، ولی نکردم. در حقیقت بعداً یک مشکل شخصی برای او پیش آمد و از من تقاضای پول کرد و من هم با رضایت به او دادم.

حرف آخرم این است که این ضرر تقصیر خودم بود. باید به خاطر می داشتم که من بدون هیچ تلاش کافی برای شناخت پیشینه و شخصیت او قبول کردم که شریکش شوم.

در طول مدتی که با هم کار می کردیم این موضوع درست است. من کسی بودم که چیزی که انتظارش را داشتم را رسیدگی نکردم. می توانستم با گفتن «من به او اعتماد داشتم» کارم را توجیه کنم.

اما حقیقت این بود که من به تنبلی و بررسی نکردن مسائل مالی با دقت بیشتر متهم بودم. نه تنها من انتخاب کرده بودم که این رابطه را در این کسب و کار شروع کنم، بلکه من انتخاب کرده بودم که علامت خطرها و هشدارهای واضح را نادیده بگیرم.